پمپ انسولین

[sbu_post_image]

پمپ‌های انسولین، دستگاه‌های کوچکی به اندازه یک تلفن همراه یا پیجر هستند که برای تزریق مداوم انسولین زیر پوست به کار می‌روند و عملکرد طبیعی پانکراس را تقلید می‌کنند. بسیاری از افراد، به ویژه نوجوانان، استفاده از پمپ انسولین را به تزریقات مکرر ترجیح می‌دهند. پمپ انسولین یک لوزالمعده مصنوعی نیست که بیمار را از کنترل سطح قند خون خود بی‌نیاز کند، اما می‌تواند به بیمار در دستیابی به کنترل بهتر سطح قند خون کمک کند.

روش کار پمپ انسولین

پمپ انسولین دارای یک سرنگ 3 میلی لیتری می باشد که از طریق یک لوله پلاستیکی بلند و نازک به یکاتترتفلونی وصل شده است. به این قسمت ست تزریق گفته می شود. سوزن در داخل بافت زیر جلدی (معمولاً بر روی شکم) فرو رفته و توسط چسب شفاف فیکس می شود. سوزن بیرون کشیده می شود و کاتتر نرم در محل باقی می ماند. سپس پمپ انسولین می تواند در داخل جیب لباس بیمار و یا روی کمربند بسته شود.

مخزن انسولین پمپ، معمولاً برای مدت 2 الی 3 روز کافی است و مجدداً باید از انسولین پر شود.

ست تزریق حداقل هر سه روز یکبار باید توسط بیمار تعویض شود.

در پمپ از انسولین سریع الاثر استفاده می شود که با یک میزان پایه و یک دوز واحد انسولین همراه با غذا داده می شود. استفاده کنندگان پمپ انسولین می توانند به آسانی با برنامه ریزی پمپ، دوز انسولین خود را به میزان کافی دریافت نمایند. پمپ انسولین به آنها کمک می کند که بر اساس میزان غذایی که در هر روز دریافت می کنند و بر اساس میزان فعالیت روزانه ای که دارند دوز انسولین خود را تنظیم کنند. بیمارانی که از پمپ انسولین استفاده می کنند، مجبور هستند که میزان قند خونشان را در روز به دفعات مکرر و بیشتر از زمانی که از سرنگ برای تزریق انسولین استفاده می کنند، چک کنند. با این حال خیلی از بیماران علاقه وافری به پمپ انسولین پیدا می کنند به این علت که آنها را قادر می سازد که سبک زندگی انعطاف پذیرتری داشته باشند. توجه شود در مرحله تنظیم دوز انسولین ویزیت ماهیانه بیمار در کلینیک لازم است. در بیماران دیابتی بالای 12 سال که مدت 5 سال از بیماری آنان سپری شده، معاینه کامل سالیانه، از نظر چشم، کلیه، اعصاب قلب و عروق، دهان و دندان و پوست لازم است.

هورمون انسولین

انسولین یک هورمون است که نقش اساسی در ورود قند به داخل سلول‌ها در بدن انسان دارد. در حال حاضر، انواع مختلفی از انسولین در آزمایشگاه‌ها تولید می‌شود که به آنها “انسولین انسانی” معروف است. انسولین‌های حیوانی از بدن گاو یا خوک به دست می‌آیند. دو نوع اصلی از انسولین که مورد استفاده قرار می‌گیرند عبارتند از:

1) انسولین رگولار (R) که شفاف و بی‌رنگ است و به سرعت در پمپ انسولین اثر می‌کند.

2) انسولین NPH که کدر و شیرین رنگ است و به آرامی در پمپ انسولین اثر می‌کند.

درمان دیابت با پمپ انسولین

در آغاز درمان دیابت در بیماران بالای 12 سال، میزان قند خون ناشتا بین 120 تا 180 mg/dl به عنوان قابل قبول محسوب می‌شود و کاهش آرام آرام آن باید صورت گیرد تا خطر هیپوگلیسمی کاهش یابد. در صورت افزایش وزن در کودکان دیابتی که انسولین مصرف می‌کنند، ممکن است با مشورت پزشک، قرص متفورمین به درمان دیابت با پمپ انسولین اضافه شود.

هنگامی که میزان قند خون افزایش می‌یابد، مقداری از HbA1c وارد گلبول‌های قرمز خون می‌شود و با هموگلوبین (Hb) ترکیب می‌شود که به آن هموگلوبین گلیکوزیله یا HbA1c گفته می‌شود. با توجه به مدت متوسط عمر گلبول‌های قرمز (120 روز)، HbA1c نشان دهنده میانگین قند خون در 3 ماه گذشته است و در پمپ انسولین و کنترل درمان بر روی قند خون بسیار کمک‌کننده است. در ماه اول درمان، HbA1c کاهش می‌یابد، اما تأثیر کلی درمان اولیه تا انتهای ماه دوم بر میزان HbA1c مشخص می‌شود. در یک درمان مناسب، هر ماه باید حدود 1-0.5 درصد از HbA1c کاهش یابد تا به حدود 7 درصد برسد. مقدار طبیعی HbA1c حدود 6 درصد است. با توجه به اینکه هیپوگلیسمی در کودکان زیر 12 سال می‌تواند عوارض ماندگاری در سیستم عصبی مرکزی ایجاد کند، توصیه می‌شود که میزان HbA1c در کودکان با پمپ انسولین تا 8 درصد نظارت شود.

خواننده گرامی، پیشنهاد می شود مطلب ” روش های درمان دیابت با انسولین ” را جهت کسب اطلاعات بیشتر در زمینه دیابت و پمپ انسولین مطالعه فرمایید.

منبع: کتاب راهنمای دیابت