[sbu_post_image]
سلولهای بنیادین، سلولهایی هستند كه هنوز برای انجام یك قابلیت و عملكردی خاص تعیین نشده اند. سلولهای بنیادین از سلولهای جنینهای چند روزه می آیند و پیش ساز تمامی سلولهای بدن میباشند.
در بزرگسلان (Adulte)، جایگاه سلولهای بنیادین خون و مغز استخوان است. از سلولهای بنیادین، سلولهای خونی و سلولهای پوستی جدید به وجود می آید. این سلولهای جدید همچون سلولهای بنیادین جنینی قابلیت تبدیل به سلولهای دیگر را ندارند. میتوان از سلولهای بنیادین سازنده سلولهای خونی به منظور درمان بیماران مبتلا به سرطان خون و سرطان غدد لنفاوی استفاده كرد.
نكته قابل توجه در این گونه روش درمانی، این است كه تزریق مرتب انسولین را غیر ضروری میسازد و این خود، امر بسیار مهمی است. در سراسر جهان نزدیك به 70 میلیون دیابتی از یك تا چند بار در روز، انسولین تزریق میكنند كه علت آن، كاهش و یا عدم ترشح انسولین از پانكراس است.
درمان دیابت با سلول های بنیادی
دیابت و سلول های بنیادی امروزه از نظر تئوری، درمان دیابت با عمل پیوند، امكانپذیر است. به عنوان مثال میتوان عمل پیوند سلولهای پانكراس را ذكر كرد سلولهای بتای پانكراس، تولید كننده هورمون كاهش دهنده قند خون هستند. خطر پیوند این سلولها بسیار زیاد است و بیمار نیازمند آنست كه تمام طول عمر دارو مصرف نماید تا بدین سان از پس زدن آن عضو جلوگیری نماید. مصرف داروها، سیستم ایمنی را تضعیف نموده و احتمال ابتلا به بیماریهای عفونی و نیز سرطانی را افزایش میدهد. اصولاً فقط زمانی پیوند پانكراس توصیه میشود كه دیابتی لزوماً در معرض پیوند كلیه قرار داشته باشد زیرا در آن صورت دیابتی مجبور است داروهای تضعیف كننده سیستم دفاعی مصرف كند.
امكان دیگری كه برای پیوند وجود دارد، این است كه به جای پیوند كامل عضو، فقط سلولهای تولید كننده انسولین (سلولهای بتا) پیوند زده شوند. در این صورت نیز مصرف داروهای تضعیف كننده سیستم دفاعی اجتناب ناپذیر خواهد بود. شایان ذكر است كه تجارب به دست آمده تاكنون بیانگر این است كه اغلب موفقیتهای این گونه درمانها دائمی نمیباشد.
منبع: انجمن دیابت ایران
