درمان پرولاکتینوما به روش جراحی

[sbu_post_image]

معمولا مصرف داروها برای درمان پرولاکتینوما سبب سرگیجه، حالت تهوع و تنگی نفس (تنفس سخت از راه بینی) می شود. البته اگر پزشک تجویز این داورها را با دوزهای پایین تر شروع کرده و کم کم به مقدار مصرف آن بیافزاید، عوارض جانبی این گونه داروها کاهش خواهد یافت. به ندرت مصرف کابرگولین با آسیب دریچه قلبی در ارتباط بوده است. در صورتی که پس از مصرف داورها اندازه تومور کاهش یافته و سطح پرولاکتین در حد نرمال حفظ شود، ممکن است نهایتا بتوانید مصرف داروها را قطع کنید .

درمان جراحی پرولاکتینوما

جراحی در مواردی پیشنهاد می شود که دارودرمانی موثر نبوده و مصرف داروی بیشتر برای فرد ممکن نباشد . همچنان ممکن است ، آزاد سازی اعصاب بینایی از فشار تومور ضروری باشد .

روش های درمان جراحی پرولاکتینوما

نوع جراحی بستگی به اندازه و گستردگی تومور دارد :

• جراحی ﺗﺮاﻧﺲاﺳﻔﻨﻮﺋﯿﺪال (transsphenoidal) پرولاکتینوما

در بیشتر افرادی که به جراحی نیازمند هستند از این روش استفاده می شود. در این روش تومور به طور کلی از کانال بینی خارج می شود .

• جراحی ترنس فنوایدال (Transcranial) پرولاکتینوما

این جراحی برای برخی تومور های بزرگ و یا تومور هایی که به بافت مغز نزدیک شده اند مناسب نمی باشد . در این صورت شما به جراحی ترنس کرانیال که به کرانیوتومی نیز معروف است نیازمند خواهید بود . در این روش جراحان از سمت بالای جمجمه به مغز دسترسی پیدا می کنند .

نتیجه حاصل از جراحی به سایز تومور، محل قرارگیری آن و سطح پرولاکتین قبل از عمل جراحی بستگی دارد. هر چقدر سطح پرولاکتین قبل از جراحی بالاتر بوده باشد، احتمال بازگشت پرولاکتین به سطح نرمال پس از جراحی کمتر است. در تومور های کوچک جراحی یک روش خوب برای بازگرداندن تولید پرولاکتین به حالت نرمال می باشد. به هر حال در بسیاری از موارد تومور هیپوفیز 5 سال بعد از جراحی دوباره به وجود خواهد آمد. در مواردی که تومور بسیار بزرگ بوده و جراح فقط بخشی از آن را برداشته باشد، دارو درمانی پس از جراحی می تواند تولید پرولاکتین را به سطح نرمال بازگرداند .

برای بیمارانی که دارو درمانی در مورد آنها بی اثر بوده و نیز شرایط مناسبی برای انجام عمل جراحی ندارند، رادیو تراپی انتخاب مناسبی خواهد بود.

منبع: پزشک شما