هورمون های گرسنگی و سیری

[sbu_post_image]

اگر هورمونی در بدن وجود داشته باشد که اشتها را تحریک کند و موجب گرسنگی شود، بسیاری از شما که به لحاظ فیزیکی سالم هستید و داشتن یک اشتهای خوب را نشانه سلامت می‌دانید، به افزایش ترشح این هورمون مشتاق خواهید شد و بالعکس هورمونی را که موجب سیری می‌شود، از خود دور خواهید کرد.

هورمون سیری و کاهش اشتها

لپتین هورمونی است که توسط سلول‌های چربی ساخته و باعث کاهش اشتها می‌شود.
گرلین هم هورمونی است که منجر به افزایش اشتها می‌گردد و در وزن بدن نقش دارد. زمانی که لاغر هستید، مقدار ترشح لپتین (سرکوب کننده اشتها) در بدن کم و در افراد چاق، مقدار این هورمون زیاد است.

هورمون گرسنگی و افزایش اشتها

گرلین هورمون فزاینده اشتها است و سیگنال‌هایی را از معده به مغز می‌رساند. وقتی فردی پرخوری می‌کند، این هورمون در او کاهش یافته و زمانی که فرد لاغر است و کم می‌خورد، مقدار آن افزایش می‌یابد. یکی از دلایل اصلی چاقی و بی‌اشتهایی عصبی در کودکان، این هورمون است. پژوهشگران آلمانی معتقدند که این هورمون نقش اساسی در زمان و سرعت گرسنگی دارد. به طور معمول مقدار این هورمون در بدن، قبل از اینکه شروع به غذا خوردن کنید، به مقدار قابل توجهی افزایش یافته و تا حدود سه ساعت بعد از غذا، به تدریج کاهش می‌یابد.

نقش هورمون ها در سیری و گرسنگی

فرایند گرسنگی و سیری به همین سادگی نیست و ساز و کارهای پیچیده‌ای در تنظیم وزن بدن و گرسنگی و سیری دخالت دارند. گروهی نیز بر این باورند که هورمون لپتین نقش مهمی در تعادل انرژی بدن دارد و حتی به تنظیم گرلین نیز کمک می‌کند.

پروتئین سرکوب کننده اشتها است و با افزایش مصرف شیر و لبنیات کم چرب به راحتی می‌توان این کار را انجام داد. به خصوص شیر نقش مهمی در سرکوب کردن و کاهش اشتها دارد.

لپتین سیگنال‌هایی به مغز می‌فرستد که حامل پیام ذخایر انرژی و چربی کافی در بدن هستند و برخی از افراد متأسفانه به این سیگنال‌ها پاسخی نمی‌دهند؛ با اینکه خون آن‌ها حاوی مقادیر قابل توجهی لپتین است. به طور کلی می‌توان گفت هر چقدر بدن چربی بیشتری داشته باشد، لپتین خون بیشتر خواهد بود. البته مقدار آن به عوامل بسیاری از جمله خواب و آخرین زمان غذا خوردن نیز بستگی دارد.

منبع: تبیان