[sbu_post_image]
زنانی که پرکاری تیروئید در بارداری را تجربه کرده اند، آن را همراه با علائمی مانند اختلالات قاعدگی و... داشته اند. پرکاری تیروئید لزوماً منجر به ناباروری در زنان نمی شود زیرا گاهی این اختلال شدید نیست، اما اگر زنی با پرکاری تیروئید باردار شود، احتمال سقط جنین، عقب ماندگی ذهنی، زایمان زودرس، اختلالات مادرزادی و فشار خون در دوران بارداری در او افزایش پیدا می کند.
در مواردی با نواقص کروموزومی، مرگ جنین نیز ممکن است اتفاق بیفتد. این خطرات با تشخیص به موقع مشکل تیروئید در مادر و درمان پرکاری تیروئید در حاملگی، به میزان چشمگیری کاهش پیدا خواهد کرد.
تشخیص و درمان پرکاری تیروئید در بارداری
اگرچه تشخیص اختلالات تیروئید در دوران بارداری مشکل است، اما اغلب علائم پرکاری تیروئید در بارداری عبارتند از گرفتگی، تعرق زیاد، هیجانات روحی، عصبی بودن، استفراغ و یا ضربان قلب بالا. دو علامت مشخصه رایج ضربان قلب بالای ۱۰۰ در هر دقیقه و کاهش وزن است. در صورت مشاهده این دو علامت در دوران بارداری، آزمایش تیروئید از مادر باید انجام شود تا از بروز عوارض پرکاری تیروئید در بارداری جلوگیری شود.
اگرچه پرکاری تیروئید در کمتر از یک درصد بارداری ها اتفاق می‌افتد، اما عوارض بسیاری را برای مادر و جنین به همراه دارد و در صورت درمان نشدن مادر به دلیل افزایش ضربان قلب، امکان بروز مشکلات قلبی برای جنین نیز وجود دارد. علت افزایش ضربان قلب پاسخ دادن به افزایش سطح هورمون تیروئید در بدن است. مشکل جدی تری که مادر را تهدید می‌کند امکان ابتلای او به توفان تیروئید است که با تحریکات همراه با استرس مانند زایمان، عمل سزارین، عفونت درمان نشده و… از کنترل خارج می‌شود و در نهایت منجر به مرگ مادر خواهد شد.
هر شکلی از پرکاری تیروئید کنترل نشده می‌تواند حاملگی را پیچیده کند، اما رایج‌ترین شکل آن بیماری گریوز است. تشخیص پرکاری تیروئید در دوران بارداری می‌تواند پیچیده باشد، زیرا به دلیل بارداری برخی از آزمایشات استفاده شده تغییر می‌یابند. مبنای تشخیص بر اساس سطوح بالای هورمون‌های تیروئید، T3 و T4، و سطح پایین هورمون محرک تیروئید (TSH) است.
درمان پرکاری تیروئید در دوران بارداری محدود است، زیرا باید به سلامت کودک نیز توجه شود. معمولاً از داروهایی مانند پروپیل (PTU) و مازول (MMI) استفاده می‌شود. هر دوی این داروها به راحتی از مشخصات مادر به جنین عبور کرده و ممکن است به سیستم جنین وارد شوند. با این حال، به دلیل نتایج ضعیف درمان پرکاری تیروئید در دوران بارداری، استفاده از این درمان‌ها ترجیح داده نمی‌شود. PTU ارجحیت دارد، زیرا MMI با یک بیماری نادر در پوست سر جنین به نام “aplasia cutis” ارتباط دارد. ممکن است نیاز به داروی کند کننده ضربان قلب مادر نیز باشد، که از داروهای مانند متوپرولول و پروپرانولول توصیه می‌شود. این داروها به نظر نمی‌رسد برای جنین خطرناک باشند، اما ممکن است با اختلال رشد مرتبط باشند و باعث قند خون پایین هنگام تولد و برخی مشکلات تنفسی شود.
از آنجا که پرتو درمانی برای کودک در دوران بارداری بی‌خطر نیست، جراحی ممکن است تنها گزینه دیگر برای زنانی باشد که می‌توانند درمان‌های پزشکی را تحمل کنند. با این حال، جراحی خود با افزایش خطر زایمان زودرس و سقط جنین همراه است.
مصرف ید رادیواکتیو یکی از روش‌های درمانی موثر برای پرکاری تیروئید است. این درمان معمولا زمانی مورد استفاده قرار می‌گیرد که درمان‌های دیگر موثر نبوده ولی در حاملگی باید از مصرف این دارو خودداری شود، به‌ویژه پس از ۲ ماهگی، زیرا ممکن است باعث سقط جنین، نقص خلقتی و از کار افتادن تیروئید جنین شود. اگر زنی قبل از بارداری ید خورده باشد، باید حداقل شش ماه بعد از مصرف ید، برای بارداری اقدام نکند. هدف اصلی درمان پرکاری تیروئید در حاملگی، به حداقل رساندن هورمون تیروئید آزاد در خون است. درمان معمولا شامل مصرف داروهایی مانند بتابلوکرها و تیونامیدها است. همچنین باید هر ماه تست‌های تیروئیدی انجام شود تا اثربخشی درمان بررسی شود.
برای آشنایی با ” درمان پرکاری تیروئید در حاملگی ” بر روی لینک کلیک کنید.
منبع: روزنامه پزشکی ایران. ایران سلامت
