کاشت ایمپلنت

ایمپلنت دندان به معنی کاشتن می باشد وایمپلنت دندانی به طور معمول قطعاتی از جنس تیتانیوم است که برای جای گزینی دندان در فک قرارمی گیرد.سوالات زیادی در زمینه این درمان برای مردم مطرح است که در این جا به بعضی از آن ها اشاره می شود .اگر شما هم در این موارد سوالی دارید لطفا در قسمت پرسش وپاسخ مطرح نمائید

آیا درمان ایمپلنت در مورد هر بیماری امکان پذیر است؟

برای مشخص شدن امکان درمان ایمپلنت در یک بیمار مراجعه به دندانپزشک و انجام معاینات توسط وی وانجام رادیوگرافی های مربوطه الزامی است. وضعیت سلامت جسمی وروانی بیمار نیز قبل از درمان مورد ارزیابی قرار می گیرد.کسانی که بیماری های کنترل نشده ای نظیر دیابت ویا فشارخون داشته باشند تا قبل از یک درمان پایدار کاندید مناسبی برای ایمپلنت نیستند.در عین حال انجام ایمپلنت در کسانی که زیاد سیگار می کشند با ریسک بالائی همراه است.

در چه مواردی از ایمپلنت استفاده می شود:

۱- فاصله بین دندانهای جلو در اثر از دست رفتن یک دندان بطوری که دندانهای مجاور آن طبیعی باشند.
از دست رفتن دندان می تواند به دلیل پوسیدگی، بیماری لثه و یا تصادفات باشد. اگر دندان در منطقه زیبایی باشد علاوه بر زیبایی سلامتی دندان نیز متاثر می شود. فاصله طولانی بی دندانی باعث رویش دندانهای فک مقابل به این فاصله و جابجایی دندانهای بالا و پایین و از دست رفتن اکلوژن مناسب می شود. عمل جویدن نیز متاثر شده و مفاصل فک پایین در طولانی مدت دردناک می شود.
درمان:
* بریج سه واحدی که مستلزم قربانی کردن دو دندان سالم مجاور است.
* بریجی که به دندانهای مجاور چسبیده ولی عمر آن محدود است.(Maryland Bridge)
* بریج تنها تاج دندان را جایگزین می کند ولی ریشه را جایگزین نمی کند و نیروهای جویدن به استخوان زیرین منتقل نمی شود و و در طول زمان حجم و ارتفاع استخوان کاهش می یابد .
ایمپلنت درمان بهتری است چون هم دندانهای کناری تراش نمی خورند و هم بطور کامل ساختار دندان حفظ می شود و نیروهای جویدن به استخوان منتقل می شود و حجم استخوان بدون تغییر می ماند.

۲- فاصله زیاد بین دندان ها در اثر از دست رفتن یک یا بیش از یک دندان بطوری که دندانهای مجاور آن طبیعی باشند.
فاصله بیشتربین دندانها همان اثرات ازدست رفتن یک دندان را بصورت شدیدتر نشان می دهند. عدم زیبایی، مشکلات پخش نیروی جویدن ، درد در مفاصل فک پایین و مشکلات تکلمی از موارد مورد شکایت بیماران می باشد.

درمان:
* بریج های چند واحـدی ( با تراش دندان های پایه کناری ) که تعـداد دندان های پایـه باید متنـاسب با طول بی دندانی باشد.
* پارسیل متحرک که مشکلات تکلمی، جویدن و اجتماعی ایجاد می کند.
* بریج ها یا روکشهای ساپرت شونده با ایمپلنت به تنهایی یا در ترکیب با دندان طبیعی.

۳- زمانی که یک یا بیش از یک دندان از انتهای هر قوس دندانی از دست رفته باشد و تنها یک سمت، دندان طبیعی باشد.
از دست دادن دندانهای قوی در عقب قوس دندانی که وظیفه جویدن و آماده کردن غذا برای هضم دارند باعث آسیب به حرکات جویدن می شود. دندانهای باقیمانده به سمت فضای خالی حرکت می کنند و تماس بین دندانها از دست می رود. همچنین دندانهای قوس مقابل نیز به طرف فضا حرکت می کنند و مشکلات مفاصل فک پایین نیز رخ می دهد.

درمان:
درمان فکهای انتهای آزاد سخت می باشد چون تنها در یک سمت دندان وجود دارد.
* پارسیل متحرک فک بالا یا پایین. پارسیل ممکن است به عنوان جسم خارجی احساس ناخوشایندی ایجاد و مشکلات تکلمی و جویدن ایجاد نماید.
* ایمپلنت به عنوان دندان پایه دوم بریج. در حالیکه پایه اول دندان طبیعی است، یا اینکه بریج کلا بوسیله ایمپلنت در هر دو طرف ساپرت شود.

۴- زمانی که کلیه دندانهای یک یا هر دو فک از دست رفته باشد.
بی دندانی کامل فک بالا و پایین با هم یا به تنهایی منجر به مشکلات بسیار زیادی می شود. جویدن و صحبت کردن از مشکلات اصلی بیماران بی دندان می باشد. از آنجا که دندان ها که عامل ساپرت عضـلات صورت هستند دیگر وجود ندارد، بیمار حالت صورت مسنی خواهد داشت.

درمان:
* پروتز کامل متحرک. با وجودی که اکثر بیماران مشکلی از لحاظ گیر پروتز در فک بالا به دلیل نیروی مکشی در کام ندارند ولی مشکلات تکلمی و جویدن همچنان باقی است. عدم گیر یا ثبات پروتز فک پایین مشکل اساسی بیماران بی دندان می باشد و با گذشت زمان و تحلیل بیشتر استخوان بدتر هم می شود که تا حدودی با ریلاین پروتز و گذاشتن آستر تا مدتی برطرف می شود. ریلاین کردن متعدد منجر به لق شدن شدید پروتز و سخت تر شدن صحبت کردن و جویدن می شود.
* ایمپلنت بعنوان ثبات دهنده پروتز کامل. برای مثال میله ای که به دو یا چهار ایمپلنت وصل است و باعث گیر مناسب پروتز می شود حتی شش یا هشت ایمپلنت می تواند بعنوان پایه های پروتز ثابت شود.
امروزه می توان حجم کم استخوان را طی عمل بازسازی در شرایط خاص برای پذیرش ایمپلنت آماده ساخت.
بیماری های انعقادی خونی، متابولیک، مخاطی و استخوانی، فاصله کم بین دندان، یا موقعیت نامناسب دندانهای فک بالا و پایین از عوامل محدود کننده در گذاشتن ایمپلنت می باشد.
– کلیه افراد بالغی که دوران رشد را به پایان رسانیده اند، می توانند ایمپلنت بگذارند.
– افراد سیگاری حداقل تا ماههای اولیه پس از گذاشتن ایمپلنت باید سیگار را ترک کنند.
– ایمپلنت مانند دندان طبیعی نیاز به رعایت بهداشت و مراقبت دارد.

انتخاب سیستم ایمپلنت

یک سیستم خوب باید شاخص های زیر را داشته باشد
۱ – از جنس گرید ۴ یا ۵ باشد
۲- سطح فیکسچر هیچ پوششی نداشته باشد
۳- سطح فیکسچر SLA شده با کیفیت بالا باشد این شاخص بسیار مهمی است که باعث میشود فیکسچر به استخوان جوش بخورد اساسا هیچ پیوند شیمیایی بین استخوان و تیتانیوم وجود ندارد و تنها رشد سلول های استخوان درون خلل و فرج فیکسچر باعث میشود که فیکسچر به ایمپلنت متصل شود و این پدیده فیزیکی بوده همانند اتصال کامپوزیت به مینای دندان هر چه خلل و فرج بیشتر اتصال قویتر خواهد بود انجام سند بلاست خوب میتواند صدها بار سطح ایمپلنت را بزرگتر نماید و در نتیجه اتصال بیشتری بین ایمپلنت و استخوان ایجاد کند.
۴-شکل ریشه متناسب با نیاز استخوان مثلا رزوه های درشت معمولا برای فک بالا و استخوان تیپ ۴و۳ و رزوه های ریز برای فک پایین یا تیپ استخوانی ۱ و ۲ بکار میرود البته این یک قانون مطلق نیست .
۵-از دیگر فاکتورهای مهم این است که قطعات پروتزی باید کامل و مهیا باشد چه بهتر که نوع اتصال این قطعات استاندارد جهانی باشد تا هر زمان و هر کجای دنیا بتوان در صورت نیاز آنها را تهیه کرد یک اتصال استاندارد بین المللی هگزاگونال با ابعاد ۱٫۵ میلیمیتر طول و ۲٫۴۴ میلیمیتر عرض میباشد