بسیاری از کودکان و نوجوانان سالم به مکمل‌های ویتامین و مواد معدنی که به آنها داده می‌شود، نیاز ندارند و مکمل‌های ویتامین و مواد معدنی، زمانی که فرد رژیم غذایی متنوعی دارد، ضروری نیستند.
از سوی دیگر، کودکانی که واقعا به این مکمل‌ها نیاز دارند، کودکانی که تغذیه ناکافی و تحرک بدنی کم دارند و در خانواده‌های با درآمد کمتر زندگی می‌کنند، ممکن است دوز کافی ویتامین و مواد معدنی را دریافت نکنند.
مکمل‌های ویتامینه فقط برای کودکان با بیماری‌های مزمن، اختلالات خوردن و شرایط خاص دیگر توصیه می‌شود.
در واقع دریافت دوز بالاتر از نیاز بدن یا مسمومیت با این مکمل‌ها می‌تواند در کودکان ۴-۲ سال اتفاق افتد. دریافت دوز بالا ممکن است باعث استفراغ و یا مشکلات جدی دیگر از قبیل آسیب به کلیه یا کبد شود.
ما کنجکاویم که بدانیم چرا برخی والدین مکمل‌های مولتی ویتامین موجود در داروخانه‌ها را برای کودکان خود انتخاب می‌کنند و برخی دیگر خیر. فرض ما بر این است که احتمالا والدین زمانی از مکمل‌ها استفاده می‌کنند که می‌خواهند اثرات بد غذا نخوردن فرزند خود را کاهش دهند و فکر می‌کنند کودک‌شان به اندازه کافی غذا نمی‌خورد.
هزینه و قیمت مکمل‌ها یکی از بزرگترین موانع برای خانواده‌های کم درآمد است که امکان افزودن مکمل به برنامه غذایی روزانه را از آنها سلب می‌کند. دکتر شیخ گفت: ما فکر می‌کردیم که درآمد و سطح تحصیلات والدین بیش از سایر عوامل در این مورد موثر باشد.
تنها ۲۲ درصد از کودکانی که در خانواده‌های کم درآمد (زیر خط فقر) هستند، ویتامین استفاده می‌کنند؛ در حالیکه ۴۳ درصد از کودکانی که در خانواده‌های بالای خط فقر هستند، ویتامین مصرف می‌کنند.
مشکل این است که خانواده‌هایی که توان مالی تهیه مکمل‌های ویتامین را دارند، امکان برخورداری از رژیم غذایی متنوع را نیز دارند. خانواده‌های کم درآمد نیز می‌توانند در صورت تجویز پزشک، از مکمل استفاده کنند.
منبع: ایران ویج
