سلولهای بنیادین، سلولهایی هستند که هنوز برای انجام یک قابلیت و عملکردی خاص تعیین نشده اند. سلولهای بنیادین از سلولهای جنینهای چند روزه می آیند و پیش ساز تمامی سلولهای بدن میباشند.
در بزرگسلان (Adulte)، جایگاه سلولهای بنیادین خون و مغز استخوان است. از سلولهای بنیادین، سلولهای خونی و سلولهای پوستی جدید به وجود می آید. این سلولهای جدید همچون سلولهای بنیادین جنینی قابلیت تبدیل به سلولهای دیگر را ندارند. میتوان از سلولهای بنیادین سازنده سلولهای خونی به منظور درمان بیماران مبتلا به سرطان خون و سرطان غدد لنفاوی استفاده کرد.
نکته قابل توجه در این گونه روش درمانی، این است که تزریق مرتب انسولین را غیر ضروری میسازد و این خود، امر بسیار مهمی است. در سراسر جهان نزدیک به ۷۰ میلیون دیابتی از یک تا چند بار در روز، انسولین تزریق میکنند که علت آن، کاهش و یا عدم ترشح انسولین از پانکراس است.
درمان دیابت با سلول های بنیادی
دیابت و سلول های بنیادی امروزه از نظر تئوری، درمان دیابت با عمل پیوند، امکانپذیر است. به عنوان مثال میتوان عمل پیوند سلولهای پانکراس را ذکر کرد سلولهای بتای پانکراس، تولید کننده هورمون کاهش دهنده قند خون هستند. خطر پیوند این سلولها بسیار زیاد است و بیمار نیازمند آنست که تمام طول عمر دارو مصرف نماید تا بدین سان از پس زدن آن عضو جلوگیری نماید. مصرف داروها، سیستم ایمنی را تضعیف نموده و احتمال ابتلا به بیماریهای عفونی و نیز سرطانی را افزایش میدهد. اصولاً فقط زمانی پیوند پانکراس توصیه میشود که دیابتی لزوماً در معرض پیوند کلیه قرار داشته باشد زیرا در آن صورت دیابتی مجبور است داروهای تضعیف کننده سیستم دفاعی مصرف کند.
امکان دیگری که برای پیوند وجود دارد، این است که به جای پیوند کامل عضو، فقط سلولهای تولید کننده انسولین (سلولهای بتا) پیوند زده شوند. در این صورت نیز مصرف داروهای تضعیف کننده سیستم دفاعی اجتناب ناپذیر خواهد بود. شایان ذکر است که تجارب به دست آمده تاکنون بیانگر این است که اغلب موفقیتهای این گونه درمانها دائمی نمیباشد.
منبع: انجمن دیابت ایران
