درمان اختلال نعوظ

[sbu_post_image]

اختلالات نعوظ مردان ممکن است ناشی از مشکلات در توالی دقیق اتفاقات مرتبط با عملیات نعوظ باشد. این توالی شامل تکانه‌های عصبی در مغز، ستون فقرات، ناحیه اطراف آلت تناسلی و واکنش عضلات، بافت‌های فیبری، سیاهرگها و سرخرگها در نزدیکی اجسام غاری است. آسیب به اعصاب، سرخرگها، عضلات صاف و بافت‌های فیبری که معمولاً ناشی از بیماری‌ها است، یکی از علل شایع ناتوانی نعوظ است. بیماری‌هایی مانند دیابت، مشکلات کلیوی، اعتیاد به الکل، تصلب بافت، تصلب شریان، بیماری‌های عروقی و بیماری‌های عصب‌شناسی تقریباً 70% از موارد ناتوانی نعوظ را تشکیل می‌دهند. بین 35 تا 50 درصد از مردان دیابتی دچار ناتوانی نعوظ می‌شوند. در ادامه با روش های درمان اختلال نعوظ بیشتر آشنا می شویم. با ما همراه باشید:

روش های درمان اختلال نعوظ

روش‌های درمان رایج برای اختلال کارکرد نعوظ عبارتند از:

• درمان خوراکی اختلال نعوظ

مهارکننده‌‌های فسفودی استراز نوع 5 مثل سیلدنافیل(ویاگرا) و تادالافیل در اختلال در نعوظ ، داروی خط اول محسوب می‌شود. این داروها از طریق افزایش گوانوزین منوفسفات حلقوی و در نتیجه شل شدن سلول‌های عضله صاف، اختلال کارکرد نعوظ را بهبود می‌بخشند.

عوارض جانبی درمان خوراکی اختلال نعوظ

بعضی بیماران ممکن است با مصرف سیلدنافیل دچار عوارض جانبی مرتبط با گشادشدن عروق در بافت‌هایی غیر از پنیس مثل شبکیه چشم ، دچار اختلال دید «دید مات آبی رنگ» شوند( ناشی از اثرات مهارکننده‌های فسفودی استراز نوع 5 بر فسفودی استراز نوع 6 در شبکیه) ، که البته اختلال دید گذرا است و به نظر نمی‌رسد که خطرناک باشد.

عارضه جدی‌تر که ممکن است توسط مهارکننده‌های فسفودی استراز نوع 5 ایجاد شود عبارت است از نوروپاتی اپتیک قدامی ایسکمیک غیرشریانی که بصورت تغییرات در حدت بینایی بروز می کند؛اگر این تغییرات ایجاد شد، بیماران باید به چشم‌پزشک مراجعه کنند. تغییرات حدت بینایی نباید با عارضه بی‌خطر «دید مات آبی‌رنگ» ناشی از مهار فسفودی استراز نوع 6 در شبکیه چشم که پیش از این ذکر شد، اشتباه شود. این داروها در بیمارانی که سابقه این وضعیت را دارند نباید تجویز ‌شوند. بیمارانی که مهارکننده‌های فسفودی استراز نوع 5 را دریافت می‌کنند باید از خطر  تغییرات حدت بینایی آگاه شوند.

با توجه به همراهی شایع اختلال کارکرد نعوظ با بیماری شریان کرونر، این احتمال وجود دارد که درمان با مهارکننده‌ فسفودی استراز نوع 5 ممکن است ایسکمی کرونر را تسریع کند.

درمان اختلال نعوظ با هر روشی، ممکن است اندکی خطر انفارکتوس میوکارد را افزایش دهد و علت واضح آن افزایش مختصر در فعالیت بدنی هنگام آمیزش و افزایش فعالیت سمپاتیک و به دنبال آن افزایش فشارخون و میزان ضربان قلب است.

از آنجا که استفاده از مهارکننده‌های فسفودی استراز نوع 5 همراه با نیترات‌ها ممکن است ایجاد کم‌فشاری خون کند، این ترکیب دارویی قویا کنتراندیکه است.  برای درمان اختلال کارکرد نعوظ در بیماران دچار بیماری شریان کرونرتوصیه های دیگری باید انجام شود.

• درمان تزریقی اختلال نعوظ

تزریق داروهای موثر بر عروق به طریق داخل کاورنو( در قاعده پنیس تزریق می شود ) مثل  آلپروستادیل و پاپاورین (مهارکننده غیراختصاصی فسفودی استراز) نیز ممکن است در درمان اختلال نعوظ به کار رود. آلپروستادیل، شکل پایدار پروستاگلاندین (ای 1 ) با افزایش غلظت آدنوزین مونوفسفات حلقوی و کاهش غلظت کلسیم داخل سلولی منجر به شل شدن سلول‌های عضله صاف می‌شود . هنگامی که درمان تک دارویی قادر به ایجاد نعوظ مناسب نبود، درمان تزریقی به عنوان درمان جایگزین استفاده می شود.

عوارض درمان تزریقی اختلال نعوظ

 درد پنیس و  فیبروز پنیس از عوارض نادر در روش تزریق داخل کاورنو است. کنتراندیکاسیون‌های درمان تزریقی عبارتند از: سابقه نعوظ دایم، بیماری یا آنمی سلول داسی شکل، میلوم مولتیپل و ترومبوسیتوپنی؛

• درمان اختلال نعوظ با تستوسترون

درمان اختلال نعوظ با تستوسترون به طور معمول برای مردانی که دچار اختلال کارکرد نعوظ با سطح پایین تستوسترون هستند، توصیه می‌شود. برای بیمارانی که تستوسترون دریافت می‌کنند، توصیه می‌شود که پس از 1 تا 3 ماه و سپس حداقل یکبار در سال توسط پزشک خود مورد ارزیابی قرار گیرند. این ارزیابی شامل بررسی عوارض جانبی مانند ژنیکوماستی، آپنه خواب، تشدید یا بروز علایم مرتبط با بزرگی خوش‌خیم پروستات، سرطان پروستات، افزایش سطح تستوسترون، افزایش کلسترول، افزایش تعداد سلول‌های خون قرمز، افزایش آنزیم‌های کبدی و کاهش باروری و کارکرد نعوظ می‌شود.

ارزیابی‌های دوره‌ای باید شامل شمارش کامل سلول‌های خون، اندازه‌گیری میزان آنتی‌ژن اختصاصی پروستات (PSA) و انجام معاینه انگشتی رکتوم باشد. در صورت عدم پاسخ به درمان با تستوسترون پس از 3 ماه، توصیه می‌شود که درمان قطع شود.

• درمان اختلال نعوظ با کارگذاری وسیله در پنیس

استفاده از وسایل کارگذاری در پنیس می‌تواند برای بیمارانی که به روش‌های دارویی یا تزریقی پاسخ نمی‌دهند یا از استفاده از داروها یا تزریقات منع شده‌اند، مفید باشد.

این وسایل با ایجاد فشار مناسب در داخل پنیس، باعث ایجاد سفتی موقت در آن می‌شوند. درمان اختلال نعوظ با استفاده از وسایل کارگذاری شامل قرار دادن یک نوار لاستیکی دور قاعده پنیس است که خون را در داخل پنیس نگه می‌دارد. یکی از متداول‌ترین وسایل کارگذاری، پروتز پنیس است که از طریق جراحی در داخل پنیس قرار می‌گیرد. این پروتزها دو نوع اصلی دارند: قابل انعطاف و قابل تورم. انتخاب نوع پروتز بستگی به ترجیحات فرد، وضعیت فیزیکی و چالاکی او دارد که ممکن است بر توانایی استفاده از وسیله تأثیرگذار باشد. در ابتدا، توصیه می‌شود روش‌های غیرتهاجمی را امتحان کنید به دلیل پایداری پروتز.

همچنین، درمان عوامل خطر زا و بیماری‌های همراه مانند کاهش وزن، افزایش فعالیت بدنی، کاهش استرس و ترک عادت‌های مضر مانند مصرف دخانیات و الکل، ممکن است بهبود کارکرد نعوظ را فراهم کند. انتخاب روش درمان باید با توجه به نیازها و انتظارات بیمار و شریک جنسی او انجام شود.

برای آشنایی با ” اختلال عملکرد جنسی در مردان ” بر روی لینک کلیک کنید.

منبع: پزشک خانواده. دوحا کلینیک