[sbu_post_image]
ما روزانه مواجه با انبوه بیماران مبتلا به اختلالات جنسی هستیم که با پاکتها دارو و انبوهی از آزمایشات، سونوگرافی و عکسبرداری از یک مطب به مطب دیگر مراجعه می کنند. علت، عدم تشخیص صحیح و درمان مناسب است. مهمترین اصل در اختلالات جنسی، تشخیص درست است.
در علم پزشکی برای درمان هر بیماری چند معیار اصلی وجود دارند که عبارتند از:
مراحل تشخیص اختلالات جنسی
اول باید وجود بیماری ثابت شود مثلا اگر مردی مراجعه کرد و اظهار داشت که دارای ناتوانی جنسی است، از نظر پزشکی موقعی مبتلا به ناتوانی جنسی محسوب می شود که معیارهای تعریف شده ناتوانی جنسی را داشته باشد و نباید برای این افراد بی مورد دارو تجویز و آنها را متحمل هزینه گزاف نمود.
نوع بیماری باید مشخص شود. بسیاری از موارد بیمار مراجعه می کند و اظهار می دارد که مشکل جنسی دارد و برای تمام این بیماران آن داروی معروف تجویز می شود. انواع اختلالات جنسی در زن و مرد بسیار زیاد هستند، باید مشخص شود که مشکل بیمار کدام نوع اختلال جنسی است، مثلا مبتلا به اختلال نعوظ است یا مبتلا به انزال زودرس و غیره. بدون تشخیص دقیق اقدام به درمان، رفتن به بیراهه خواهد بود.
اصل بعدی که مهمترین اصل است، تمامی اقدامات پزشکی (تشخیصی و درمانی) باید مقرون به صرفه باشند. ما نمی توانیم برای هر بیماری که مراجعه می کند تمامی آزمایشات و بررسیها را بنویسیم. متاسفانه در کشور ما شاید روزانه هزاران آزمایش و رادیوگرافی انجام می شوند، که نیازی به آنها نیست. معمولا پزشک باید برای تائید تشخیص خود از اقدامات پاراکلینیک استفاده کند نه برای تشخیص بیماری. پس از اخذ شرح حال پزشک مناسبترین اقدام تشخیصی را برای بیمار تجویز خواهد کرد.
در علم پزشکی متاسفانه بسیاری از بیماریها هنوز غیر قابل درمان هستند، در اینگونه موارد باید مشکل بیمار را به وی گفت و بی مورد بیمار را امیدوار و متحمل هزینه نکرد.
مهمترین اصل در اختلالات جنسی، تشخیص درست است. مثلا اختلال نعوظ می تواند منشاء هورمونی، عروقی، عصبی و روحی روانی داشته باشد. هر کدام از اینها روش درمان مخصوص به خود دارند. بنابراین بیماران محترم باید بدانند که موقع مراجعه به پزشک نیازمند بررسی هستند. البته در بسیاری از موارد ما با صحبت کردن و معاینه بیمار به تشخیص می رسیم و نیار به بررسی زیادی نخواهد بود.
منبع: هفت سیب
